Karikaturar & blodig alvor

Lenge sidan siste post, litt av grunnen er at eg har vore oppteken av diskusjonane i kjølvatnet av karikaturteikningane i Jyllandsposten/Magazinet. Det er ein interessan og viktig debatt, endeleg har me ein ideologisk debatt i Norge, og elles i verda, og ikkje som vanleg om lågare matvareprisar.

Av gode innlegg som eg utan problem stiller meg bak, er Lars Gule sitt innlegg i Aftenposten, "Hva toleranse betyr", Arne Jensen og Shazad Rana sitt innlegg i same avis, "Godt skal ondt fordrive" og Shabana Rehmans innlegg i Dagbladet (av ein eller annan grunn vanskeleg å finna att på nettet).

Det er den vanskeleg ytringsfridommen som er hovudtema. Ytringsfridom er best når ytringane ikkje provoserer nokon, kan me vel slå fast. Når Stoltenberg og Støre seier at sjølvsagt hadde redaktørane rett til å trykkja teikningane, men at det neppe var lurt, seier dei eigentleg at dette ikkje er "politisk korrekt". Nei, ytringar som provoserer er jo nettopp kjernen i ytringsfridommen! Hadde Salaman Rushdi hatt litt meir vet i skolten hadde han sjølvsagt ikkje skrive nedsetjande om Muhammed og Koranen? Og nederlandske Ayaan Hirsi Ali burde jo også skjønna at det er "uklokt" å provosera slik ho gjer?

Eit poeng som ser ut til å gå mange hus forbi, er den ekstreme trangen til vald mange islamske statar har. Det er er etter mi meining noko av det viktigaste, og farlegaste, som er vist i denne saka. Det er dette som må utfordrast, og som karikaturteikningane har bidrege til. Og sjølv om det er farleg, er det endå farlegare å la vera.

Ein naturleg konklusjon på debatten, når støvet har lagt seg og elden er slokt, er at blasfemi-paragrafen må fjernast frå norsk lov!