Forskingsformidling på nett

Sist torsdag deltok eg på eit interessant møte i Formidlingsutvalet, eit utval som skal komma med forslag til indikatorar for vurdering av forskingsformidling. Eg var invitert for å orientera om arbeidet med kvalitetsindikatorar for offentlege nettstader, og om dette kunne overførast også til forskingsformidling på nett.

Møtet var interessant ikkje minst fordi det var ein god del skepsis til forslaget om å formulera indikatorar for nettbasert forskingsformidling. Det er ofte når ein møter motførestillingar saker blir best belyst. Motførestillingane kan oppsummerast til:

• det finst ingen kvalitetsvurdering av heimesider; "ein kan skriva kva ein vil" ("nettet er kaos, alle kan gjera kva dei vil, det er umuleg å vurdera kvalitet")

• utviklinga vil ta hand om dette sjølv, ein treng ikkje indikatorar for å fremja ei ønskt utvikling (den deterministiske ståstaden)
  
  
• ordninga blir for byråkratisk (ressurskrevjande vurdering, for omfattande system)
  
  
• det blir litt for tilfeldig og det er farleg sidan det skal knytast økonomiske verkemiddel til ordninga (det får utslag for tildelingane til institutta)

Det var sjølvsagt også positive argument for saka. Men hovudinntrykket mitt etter møtet var at mange slit med å forså kor viktig nettet faktisk er for forskingsformidling - og kor viktig det kan gjerast. Eg meiner også erfaringane frå kvalitetsvurdering av offentlege nettstader tilseier at ein med relativt små ressursar kan oppnå ganske mykje på kort tid.