Den amerikanske draumen

Valet av Barack Obama som president i USA har gitt nytt liv til klisjeen den amerikanske draumen. Mange som har ledd litt hånleg av dette uttrykket og det det står for, må kanskje innrømma at fenomenet Obama må medføra ei justering av haldningar.

Det er klart pengar har hjelpt godt, men i utgangspunktet skulle ikkje Obama hatt ein sjanse til ein gang å bli demokratane sin kandidat. Som han sjølv sa i eit Jon Stewart-show: "Dei som ga meg mellomnamnet hadde i alle fall ikkje tenkt tanken på at eg ein dag ville stilla til val som president".

I det heile rokkar presidentvalet ved fasttømra syn og haldningar til USA. Dette synet har for mange vorte grundig forsterka av 8 års elendigheit av Bush-styre. Det er gjerne venstresida som har representert desse haldningane tydelegast. Spaltist Anders Anderssen i lokalavisa her, skreiv nyleg ein illustrerande artikkel om dette. Då han sjølv kom til USA første gang i 1956 hadde han lese bøker om amerikansk samfunnsliv og sosiologi og visste "alt" om kontinentet.

Han vart buande der i fire år, og då han kom tilbake til USA 15 år seinare, visste han "ingen ting" sikkert lenger. For etter å ha budd i USA fekk han innsyn i dei mange kontrastane denne samlinga av delvis uavhengige statar representerer. Men som han sjølv skriv: Synda kom til USA først og fremst med Vietnamkrigen, og idyllen var broten.

No er det også slik at dei som trur at Barack Obama blir SVs forlengja arm i USA, blir grundig skuffa. Det er nok mange som har ei slik oppfatning av den nye presidenten. Det blir nok heller "business as ususal", men med nokre viktige endringar ikkje minst på klima- og energisida. I all gleda av valet av Obama er det urovekkjande at han på same tid som han vil redusera aktiviteten i Irak, vil auka innsatsen i Afghanistan. Det kan bli like feil for Obama som Irak vart for Bush.