 |
Årets CJF-plakat, med
Herbie Hancock og Chick Corea
som hovudnamn |
Årets Copenhagen Jazz Festival var 3. - 12. juli og eg var der for femte gang (på seks år). Festivalen , som har vart starta opp i 1979, er ulik dei fleste andre festivalar på grunn av den desentraliserte strukturen. Det er ikkje eit eige festivalområde, scene eller billettkontor - festivalen er over heile byen, med konsertar og jamsessions på bittesmå caféar til store evenement i dei største konsertsalane. Det er til dømes ikkje muleg å kjøpa festival-pass, alle billettar blir kjøpte på dei ulike spelestadane, men som regel via nettet.
Over 1000 konsertar
Med det desentraliserte preget, og med konsertar av alle typar på veldig ulike scenar, blir ein også kjent med ulike delar av byen og ulike spelestader (eller
venues som danskane seier, dei har veldig lite motstand mot engelske ord i språket sitt..). Det er eit imponerande opplegg med meir enn 1000 konsertar på over 100 ulike stader. Det seier seg sjølv at ein berre får med seg promillar av ein slik festival.
Annleis storband
Det største musikalske høgdepunktet for min del var møtet mellom Palle Mikkelborg, David Liebman og bandet
Blood Sweat Drum + Bass under leiing av Christian "Chappe" Jensen. BSD+B er eit storband frå Århus, men ikkje eit tradisjonelt storband. Det var ikkje mindre enn ni stykker i rytmeseksjonen! Musikalsk er det vanskeleg å plassera konserten; her var det både 70-tals funk, elektronika og sjølvsagt storband-jazz. Fleire av komposisjonane var frå Palle Mikkelborgs "Aura", verket han skreiv som hyllest til Miles Davis og som vart framført med Miles som soloist i 1984, i samband med at Miles Davis vart tildelt Sonning-prisen.
 |
Palle Mikkelborg og David Liebman i aksjon med
Blood Sweat Drum + Bass solid i ryggen |
Den spesielle instrumenteringa, med eit stort og tungt komp og med ei sax-rekkje der saksofonane ofte var bytte ut med klarinett (bassklarinett og kontrabass-klarinett!), skapte eit spesielt lydbilde som til tider kunne minna om Gil Evans klassiske storband-lyd i det kjende samarbeidet med Miles Davis på 1950-talet (på m.a. "
Miles Ahead" og "
Sketches of Spain").
Norsk innslag
Litt kjekt for oss nordmenn i salen var det å sjå at den norske trompetaren Frank Brodahl var henta inn som lead trompetar. Han er i ein klasse for seg, også ut over Norges grenser, og den rette mannen når stratosfæriske tonar skal hentast trygt ned. Han spelar til dagleg i
Det Norske Blåseensemble (tidlegare kjent som Forsvarets Distriktsmusikkorps Østlandet). Det viser forresten kor utruleg viktig Forsvaret er som musikalsk base og sikkerheitsnett for jazzmusikarar (og andre musikarar).
Unge møter gamle
Dette var også eit møte mellom gamle menn og pur unge musikarar. Palle Mikkelborg er etterkvart 74 år, og David Liebman 68. Dei yngste i bandet såg ut som dei knapt nok var konfirmerte! Men det fungerte strålande. Særleg imponerte David Liebman, men fantastisk spel på sopran-sax. Han spelar også tenorsax, men det var sopranen som imponerte mest. Palle Mikkelborg held også koken, men hadde verka meir begrensa enn Liebman. Trompet er eit veldig utfordrande instrument fysisk, og ikkje lett å spela når alderen blir høg.
Jazzhus Montmartre
Konserten vart arrangert i Den sorte diamant, det nye bygget til det kongelege biblioteket i København. Etter konserten vart det intim jazz på
Jazzhus Montmartre, ein av dei legendariske jazzklubbane i Danmark. Montmartre var faktisk sentrum for moderne jazz i Europa på 1960- og 70-talet. Danmark, og særleg København, har alltid hatt eit sterkt samband med amerikanske jazz og amerikanske jazzmusikarar. Fleire av dei store jazzmusikarane hadde lange opphald i byen, mellom dei Stan Getz, Dexter Gordon, Ben Webster, Thad Jones og fleire.
 |
Jazzhus Montmartre - her med ein av dei mange som deltok
på jamsession |
DR Big Bandet
Danmarks Radios (DR) har spelt ei viktig rolle for utviklinga av dansk jazz. Deira DR Big Bandet er t.d. eitt av dei beste storbanda internasjonalt og henta tidleg amerikanske gjestedirigentar. Den kjende storband-leiaren Stan Kenton var den første på midten av 1960-talet, og han vart etterfølgt av George Russel som vart engasjert til ulike musikalske oppgåver i DRs regi. Seinare var trompetaren og komponisten Thad Jones ein viktig leiar av bandet.
Dianne Reeves
Laurdag 11. juli var det klart for eit av dei store namna på festivalprogrammet: Dianne Reeves. Ho er kanskje dagens mest kjende kvinnelege jazz-vokalist og den som tydelegast har teke opp arven etter Sarah Vaughan og Ella Fitzgerald, utan likevel å sidestilla ho med desse gigantane.
 |
| Den imponerande konsertsalen i DR Konserthuset |
Justin Kauflin trio "Tribute to Clark Terry"
Konserten var i DR Konserthuset, ein imponerande konsertsal med sitjeplassar i 360 grader rundt scena. Berre konsertsalen var ein opplevelse. Før Dianne Reeves kom på scena, var det ein liten førehandskonsert med den unge amerikanske pianisten Justin Kauflin og hans trio. Kauflin, som er blind, var elev av den legendariske trompetaren Clark Terry, noko også Dianne Reeves var. Konserten var difor ein hyllest til CT som døydde tidlegare i år, 94 år gammal.
Justin Kauflin trio fekk etter eit par-tre nummer også besøk av danske Henrik Bolberg på flügelhorn, og han gjorde ikkje skam på Clark Terrys minne. I det heile var denne før-konserten veldig bra, der ikkje minst hovudpersonen Justin Kauflin imponerte stort. Det må også seiast at lyden er den beste eg nokon gang har høyrt i ein konsertsal!
 |
| Dianne Reeves med band |
Divaen Dianne Reeves
Men det var Dianne Reeves som var hovudpersonen denne kvelden. Og ho gjorde som forventa: imponerte stort og tok publikum med storm. Det var på den eine sida typisk amerikansk hyper-profesjonelt og "straumlinjeforma", men samtidig også musikalsk på eit veldig høgt nivå. Ho er ein av formidlar av dei store, og særleg imponerte ho i dei heilt vare og ned-dempa låtane berre med vokal og piano ("
Misty" og "
Stormy Weather").
