Copernicus og omvendt sikkerheitstenking

Eg er på konferanse ved Universitetet i Agder og har det same problemet som eg alltid har ved universitet og høgskular (og mange andre stader): eg får ikkje tilgang til nettet utan vidare. UiA er verken verre eller betre enn andre, dei er i grunnen like dårlege.

Utgangspunktet synest å vera: først stengjer vi alt, og så kan vi sjå om enkelte ting kan sleppast opp litt. Det er her tanken om Copernicus og det omvendte perspektivet melder seg. Copernicus endra radikalt oppfatninga om universet ved å introdusera den heliosentriske tankegangen - stikk motsett av den rådande oppfatninga av Jorda som sentrum. Kva om vi tenkjer på same måte om sikkerheit og tilgangsavgrensing: Alt er ope så sant det ikkje er tvingande nødvendig å lukka det. Kanskje litt søkt å trekka parallellar med Copernicus, men poenget er at eit slikt omvendt standpunkt er krevjande å venja seg til dersom ein er vant til å tenkja sikkerheit og avstenging som første steg.

Det minner meg også om diskusjonar i samband med ny strategi for Miside: Miside i dag er basert på at ikkje noko er tilgjengeleg før du har logga inn og gjort deg til kjenne. Mitt standpunkt er det motsette: Mest muleg må vera tilgjengeleg og berre når det er heilt nødvendig, skal ein logga inn.

På ein campus burde det vera heilt sjølvsagt å tilby eit ope nett - det burde ikkje ein gong vera særleg vanskeleg. Dessverre er det det motsette som er tilfelle.

Konferansen handla forresten om gevinstrealisering innan helsesektoren (helse og it) og var bra...