Veien ut

I dag er det nøyaktig to år sidan Bjørn Gabrielsen, frilandsjournalist og kjent som litteraturmeldar i Dagens Næringsliv, bestemde seg for å flytta ut av leilegheita i Oslo og ta med hundane sine til ei lita hytte i Nordmarka. 17. mai 2005 flytta han til hytta på mindre enn 30 kv.m. utan straum og innlagt vatn.

Dette har det vorte bok av, ei god bok til og med. Undertittelen er "En mann. En skog. Ett år. Ingen plan". Og det er akkurat det boka handlar om. Det er lett å tru at det må bli ei kjedeleg bok, men slik er det ikkje. Boka er underhaldande og til ettertanke, mest på grunn av Gabrielsens gode penn (eller pc bør eg vel seia).

Boka er ein slags miks av Hakkespettboka og Erlend Loes "Doppler". Stilen til Bjørn Gabrielsen minner meg om Erlend Loe - både vittig og alvorleg på same tid.

Det er sjølvberging, eller å klara seg sjølv mest muleg på eiga hand, som er hovudtema for boka. Gabrielsen får godt fram kor langt me har fjerna oss frå naturen og kor hjelpelause dei fleste av oss eigentleg er. Kva gjer me den dagen det ikkje berre er å opna kjøleskåpdøra og finna maten? Berre i løpet av ein generasjon har me fått eit så fjernt forhold til det me omgir oss med at me har store problem om straumen forsvinn, om eit eller anna går i stykker eller om butikkane skulle halda stengt eit par dagar.

Det beste med boka er at den trass i temaet ikkje er ei moralpreik. Bjørn Gabrielsen påstår ikkje at han har funne det perfekte livet, av og til tvert om - det er til tider eit helsikes slit. Og han formanar ikkje andre om å følgja etter. Men refleksjonane han gjer seg i hytta i Nordmarka er vel verdt å dela.