Michael Jackson

Ein omtale av Michael Jackson av Herman Willis i Morgenbladet får meg til å til å tenkja at MB ofte er det eg mistenkjer det for: High-brow inntil det komiske. Willis har ei lang sosio-kulturell utgreiing om fenomenet Michael Jackson, men han bommar etter mitt syn på eit par heilt enkle og fundamentale ting:

Michael Jackson var ein komplett artist med ein heilt spesiell rytmesans, det siste kom til uttrykk i dansen. Det er vanskeleg å sjå noko som har vore i nærleiken av dette, og kombinasjonen av musikkforståing og ekstrem rytmisk sans gjorde han til den store artisten han var.
(White House Photo, PD; frå Wikipedia.no)

Om att og om att blir det masa om dei problematiske sidene ved MJ og Willis er ikkje noko unnatak. Spørsmålet mitt er veldig enkelt: Når har det vore problematisk for ein popartist (eller kultur-person for den del) å vera eksentrisk? Eg vil påstå at MJ vart så stor fordi han var eksentrisk, ikkje trass i.

På det siste punktet er det interessant å samanlikna MJ med Prince, som er min favoritt av dei to. Musikalsk meiner eg Prince går MJ ein høg gang, men han har likevel ikkje oppnådd den statusen MJ har. Og ein viktig grunn til det, er etter mi meining nettopp eksentrisiteten og "skandalane" MJ alltid har omgitt seg med.

Hadde MJ lete vore å operert seg ut i det ekstreme, og alt det andre merkeleg han hadde føre seg, hadde han vore ein veldig god svart artist. Men ikkje ein mega-artist.