Roy har groove

Foto: Bob Travis, CC SA 2.0

På veg til Jæren for å henta eldste-dottera, stoppa me i Stavanger og høyrde på Roy Hargrove Quintet. Dei spelte på Stavangeren som del av Mai-jazz. Det var ein fin konsert der musikarane brukte litt tid på å komma skikkeleg i gang. Den slappe starten kan kanskje forklarast med at dei var døgnville, nettopp komne frå USA.

Oppdaga av Wynton Marsalis
Roy Hargrove er ein av dei fremste trompetarane på jazz-scena i dag. Han vart oppdaga av Wynton Marsalis og har hatt ei meir enn 20 år lang karriere med mange plateinnspelingar og eit utal konsertar. I tillegg til trompet er han også kjend for å spela mykje flygelhorn.

"The Young Lions"
Med sine vel 40 år tilhøyrer han den generasjonen jazzmusikarar som har vorte kalla "the young lions". Den omfattar i tillegg til Hargrove artistar som Joshua Redman, Terence Blanchard, Nicholas Payton m.fl. Dei fleste av desse musikarane er innan sjangeren "neo-bop", dvs. tryg forankra i bebop, med spede forsøk på meir moderne saker (som regel ganske mislykka).

Neo-bop
Roy Hargrove held seg til det trygge formatet og er trygt planta i bop-tradisjonen. Det kan innvendast at det ikkje er den mest nyskapande musikkforma, men sjølv føretrekk eg inndelinga "god"/"dårleg" musikk, uansett sjanger. Etter eit par opningsnummer med raske bop-låtar, roa kvintetten tempoet og då begynte også musikken og swingen å komma fram. Generelt vil eg seia at til seinare tempo, til betre fungerte det og til meir kom trompetspelet fram.

Blues-groove
Hargrove er best på dei meir blues-inspirerte låtane. Han er ingen "hylar" på trompeten, slik sett kan han nesten minna litt om Chet Baker med sitt ganske avgrensa høgderegister. Men det han manglar i høgden, tek han att melodisk og rytmisk. Han spelar på ein utprega melodisk måte og minner om store trompetarar som Clifford Brown, Kenny Dorham og Freddy Hubbard.

Til slutt eit dårleg bilete frå konserten der me ser Roy Hargrove i kårni hatt (litt typisk jazz-stil..), lys dress og kvite & brune italienske "mafia"-sko (ikkje på biletet). Etter ein ganske stiv start, mjukna Roy opp og begynte etter kvart med små dansetrinn når det svinga skikkeleg. Det siste sørgde ikkje minst eit særs oppegåande komp for, der trommisen særleg utmerka seg både med drivande spel og ikkje minst smittande speleglede.